САДОҚАТ ВА ҶАСОРАТИ ПЕШВОИ МУАЗЗАМИ МИЛЛАТ – МАКТАБИ ИБРАТПАЗИР БАРОИ ҶАВОНОН
Дар таърихи навини давлатдории тоҷикон силсилаи рӯйдодҳои муҳиму хотирмоне сабт шудааст, ки дар тақдири мардуми тоҷик таҳаввулоти тоза асос гузошта, ҷиҳати таъмини зиндагии шоиста барои сокинон заминаи мусоид фароҳам овардааст. Иҷлосияи ХVI Шўрои Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон аз зумраи воқеаҳои таърихӣ ва наҷотбахши таърихи навини тоҷикон унвон мешавад, ки марҳилаи нави давлатсозиро оғоз бахшида, пояҳои давлати тозабунёди тоҷиконро таҳким бахшид.
Аз он рӯзе, ки Пешвои муаззами миллат ба саҳнаи сиёсат омаданд, аз минбари Иҷлосияи XVI Шӯрои Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон чунин гуфта буданд, «Ман ба Шумоён сулҳ меорам».Ин ваъдаи содиқи Пешвои моён буд, ки иҷрои вафояшро мардуми бузурги тоҷик тӯли давраи Истиқлолият барало мушоҳида мекунанд. Дар кадом вазъияте набошад, мардуми сарбаландӣ тоҷик эҳсос менамоем, ки дар ҳақиқат Пешвои муаззами миллат ғамхору дилсӯзи миллати хеш ҳастанд.
